၁။
မိုဟာမက္ကို “ေက်ာ္စြာ ၁၀၀” (ေဒါက္တာသန္းထြန္း ဘာသာျပန္သည့္ ကမာၻ႕
ထိပ္ဆံုးမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္း) စာအုပ္ထဲတြင္ နံပါတ္ တစ္ေနရာေပးထားသည္။
(ဗုဒၶသည္ နံပါတ္ငါးေနရာျဖစ္သည္)
မိုဟာမက္သည္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သကဲ့သို႕ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္လည္း
ျဖစ္သည္။ ဘာသာခ်ဲ႕ထြင္ျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕ထြင္ျခင္းကို
ေရာေထြးေဆာင္ရြက္သည္။ ကိုရန္တစ္ဖက္၊ ဓားတစ္ဖက္ႏွင့္ “သာသနာျပဳ”သည္။ ဆရာႀကီး
ေ႐ႊဥေဒါင္း ေျပာသကဲ့သို႕ လက္ေခ်ာင္းေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားကို
စက္ျဖင့္ဖ်စ္ဖ်စ္မည္ေအာင္ဆြဲဆန္႕၍ “အဓမၼ သာသနာျပဳျခင္း” ကို မည္သူမွ
ႀကိဳက္မည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေနာက္မ်ိဳးဆက္ သံုးေလးဆက္ေရာက္ေသာအခါ
“ထိုကိစၥ”မ်ားကို ေမ့ခဲ့ပါၿပီ။
၂။ ဘာသာ၊ ကာခ်ာ (ယဥ္ေက်းမွဳဟု တမင္ပင္ ဘာသာ မျပန္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္) ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကို ေရာေထြးထားေသာ ထို မူဆလင္တို႕သည္ အားသာခ်က္ အင္မတန္ေကာင္းပါသည္။ အခြန္မေပးခ်င္ေသာ လင္းႏို႕ ပံုျပင္ကို အမွတ္ရပါသည္။ ေျမေပၚေန သတၱ၀ါမ်ားက အခြန္ေကာက္ေသာ္ ေတာင္ပံထုတ္ျပသည္။ ေလမွာေနငွက္က အခြန္ေကာက္ေသာ္ ႄကြက္လို တြားသြားျပသည္။ ထို႔နည္းအတူ သူ႐ို႕သည္ ႏိုင္ငံအတြင္း ရသည့္နည္းျဖင့္ စိမ့္၀င္ ေျခကုတ္ယူသည္။ လူမ်ိဳးအျဖစ္ လက္မခံဟု ဖိအားေပးေသာအခါ ဘာသာ၀င္မ်ားကို ႏွိပ္စက္ေနပါၿပီဟု ႏိုင္ငံတကာကို ငိုျပသည္။ ဘာသာကို ကိုင္တြယ္ေသာအခါ လူ႕အခြင့္အေရးဘက္မွ လွည့္၍ “ကာ”သည္။ အင္းအားျပည့္၀လာလွ်င္ “ႏိုင္ငံေရး” အသြင္ျဖင့္ ေပၚေပါက္လာပါလိမ့္မည္။
၃။ ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္မွစ၍ “အစၥလမ္ ႏိုးထျခင္း” Islamis revival သည္ မူဆလင္တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ အသက္၀င္လွဳပ္ရွားလာခဲ့သည္။ ထို႕နည္းအတူ ကမာၻတြင္လည္း အစၥလမ္ဇာတ္သြင္းျခင္း၊ မူဆလင္ဇာတ္သြင္းျခင္းကို (Islamization/ Muhammadization) သတိျပဳမိလာၾက၊ ကာကြယ္ရန္ အားထုတ္လာၾကသည္။ မကာကြယ္၍လည္း မရေတာ့ပါ။ ပါကစၥတန္၊ ဂါဇာကမ္းေျမွာင္တို႕တြင္ “နမူနာ” ခံခဲ့ရေလၿပီ။ ယေန႕ ထိုင္းတြင္လည္း ထိုအႏၱရာယ္ ႀကံဳေနရေလၿပီ။
၄။ နယ္ေျမတစ္ခုတြင္ အေျခခ်ဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွသူႏွင့္ နယ္ေျမတစ္ခုအား အုပ္စီးမိရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွသူတို႕ ကြာျခားပါသည္။ အေျခခ်လိုသူတို႕သည္ ထိုနယ္ေျမႏွင့္ တသားတည္း ျဖစ္ေစရန္၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေစရန္ အားထုတ္သည္။ အုပ္စီးရန္ႀကိဳးစားသူကမူ ထိုနယ္ေျမကို ကိုယ္လိုခ်င္ေသာ ပံုေဖၚရန္ႀကိဳးစားသည္။ မူဆလင္တို႕သည္ (မည္သည့္ေဒသ ေရာက္သည္ျဖစ္ေစ) သူ႐ို႕၏ ႏွုန္းစံကို အထိမခံ၊ သူ႐ို႕ကာခ်ာကိ္ု ေျပာင္းရန္မႀကိဳးစား။ (အမ်ားစုကို ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္) ပါးစပ္က မည္သို႔ပင္ ေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႐ို႕သည္ “အစၥလမ္ ႏိုင္ငံသား” သာ ျဖစ္သည္။
၅။ စစ္မွန္လွပါသည္ဆိုေသာ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္သည္ အယူသည္းမွဳ အစြန္းတြင္ ရပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မေရြး တစ္ဖက္စြန္းသို႕ က်သြားႏိုင္သည္။ ထိုတစ္ဖက္စြန္းသည္ “အၾကမ္းဖက္မွဳ” တစ္ဖက္စြန္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာေရးမွ အခ်ည္ေႏွာင္ခံရေသာ တစ္ဖက္စြန္းသည္ ပိုမို အႏၱရာယ္ႀကီးပါသည္။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္က အစြဲခၽြတ္၍ ရသည္။ မွားမွန္းသိလွ်င္ ျပင္၍ရသည္။ ဘာသာေရးက ျပင္၍မရ။ ဟလႅာလုပ္မွ ကုသိုလ္ရမည္ဆိုသည္က သူ႐ို႕ ႏွုန္းစံျဖစ္သည္။ တစ္ဘ၀လံုးခို၀င္နားခိုရာျဖစ္သည္။ အသိဥာဏ္ျဖင့္ “မေတာ္ပါဘူး” လုပ္၍မရ။ ဆိုလိုသည္က ဘာသာအရင္းအျမစ္သည္ နက္႐ိွဳင္းသည္။ ၿမဲၿမံသည္။ ေတာ္႐ုံႏွင့္ ခၽြတ္၍မရ။
၆။ သူ႐ို႕ဘက္မွာပင္လွ်င္ အစြန္းေရာက္သလားဟု စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ မဟုတ္။ ကိုယ့္အထဲမွ အခ်ိဳ႕ အမ်ားစုသည္ ႏိုင္ငံကို အစစ္အမွန္ကာကြယ္ေရးထက္ “အစၥလမ္ အေၾကာက္ေရာဂါ” Islamophobia ျဖစ္ေနၾကသည္က ပိုမည္ထင္သည္။ သူ႐ို႕တေတြ၏ သီးသန္႕ဆန္လြန္းမွဳေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကဲလြန္မွဳေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သာသနာျပဳ သမိုင္းအရလည္းေကာင္း၊ လက္႐ိွအၾကမ္းဖက္ ဇာတ္လမ္းမ်ားအရလည္းေကာင္း မူဆလင္မ်ားကို အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ခြဲထုတ္လိုၾကသည္။ မပတ္သက္လိုၾက။
၇။ သူ႕ဘက္မွ အစြန္းမ်ား၊ ကိုယ့္ဘက္မွ အစြန္းမ်ားသည္ ၾကာေသာအခါ အမုန္းမ်ားျဖစ္လာၾကသည္။ ငယ္စဥ္က “ေဒေ၀ါႀကီး” လာလွ်င္ ေၾကာက္ေသာ အေၾကာက္ကဲ့သို႕ “စိတ္မွန္း”ႏွင့္ ရမ္းေျပာေနရေသာ အရာမ်ားသည္ တကယ္လိုထင္လာရသည္။ ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လာလွ်င္ ျပႆနာကို မၾကည့္ပဲ “ကုလားက ျမန္မာကိုလုပ္သည္”၊ “ဗုဒၶဘာသာက မူဆလင္ဘာသာကို တိုက္ခိုက္သည္” စသျဖင့္ ေဘးထြက္ အတြဲအစပ္မ်ားကို မူရင္းတရားကိုယ္လုပ္ကာ ေျပာလာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ပြဲလန္႕ေအာင္ လုပ္သူက သတ္သတ္၊ ဖ်ာခင္းသူ သတ္သတ္။
၈။ ႐ွဳပ္ေထြးေသာ ကိစၥမ်ားကို ေယဘုယ်ျပဳေရးရသျဖင့္ အားလံုးေသာ မူဆလင္တို႕ “ထိုကဲ့သို႕” သီးသန္႕ဆန္လြန္းပံု ေပါက္သြားပါသည္။ မဟုတ္ပါ။ လူဆိုသည္မွာ တစ္ဦးခ်င္းကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ မူဆလင္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေသာ မူဆလင္ မိတ္ေဆြမ်ားစြာေတြ႕ဘူးပါသည္။ ယခုစာေရးေသာအခါ ထိုသူတို႕အားလည္း အားနာရပါသည္။ ထပ္၍ ေျပာပါမည္။ ေနရာရမည့္သူမ်ားသည္သာ ေနရာအတြက္ ေကာက္က်စ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ ကာကြယ္ရပါမည္။ ထို႕အတူ မိတ္ေဆြကိုလည္း မိတ္ေဆြမွန္းသိရပါမည္။ စိုေသာလက္လည္း မေျခာက္ေစလိုပါ။
(ဆက္ပါမည္)
၂။ ဘာသာ၊ ကာခ်ာ (ယဥ္ေက်းမွဳဟု တမင္ပင္ ဘာသာ မျပန္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္) ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကို ေရာေထြးထားေသာ ထို မူဆလင္တို႕သည္ အားသာခ်က္ အင္မတန္ေကာင္းပါသည္။ အခြန္မေပးခ်င္ေသာ လင္းႏို႕ ပံုျပင္ကို အမွတ္ရပါသည္။ ေျမေပၚေန သတၱ၀ါမ်ားက အခြန္ေကာက္ေသာ္ ေတာင္ပံထုတ္ျပသည္။ ေလမွာေနငွက္က အခြန္ေကာက္ေသာ္ ႄကြက္လို တြားသြားျပသည္။ ထို႔နည္းအတူ သူ႐ို႕သည္ ႏိုင္ငံအတြင္း ရသည့္နည္းျဖင့္ စိမ့္၀င္ ေျခကုတ္ယူသည္။ လူမ်ိဳးအျဖစ္ လက္မခံဟု ဖိအားေပးေသာအခါ ဘာသာ၀င္မ်ားကို ႏွိပ္စက္ေနပါၿပီဟု ႏိုင္ငံတကာကို ငိုျပသည္။ ဘာသာကို ကိုင္တြယ္ေသာအခါ လူ႕အခြင့္အေရးဘက္မွ လွည့္၍ “ကာ”သည္။ အင္းအားျပည့္၀လာလွ်င္ “ႏိုင္ငံေရး” အသြင္ျဖင့္ ေပၚေပါက္လာပါလိမ့္မည္။
၃။ ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္မွစ၍ “အစၥလမ္ ႏိုးထျခင္း” Islamis revival သည္ မူဆလင္တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ အသက္၀င္လွဳပ္ရွားလာခဲ့သည္။ ထို႕နည္းအတူ ကမာၻတြင္လည္း အစၥလမ္ဇာတ္သြင္းျခင္း၊ မူဆလင္ဇာတ္သြင္းျခင္းကို (Islamization/ Muhammadization) သတိျပဳမိလာၾက၊ ကာကြယ္ရန္ အားထုတ္လာၾကသည္။ မကာကြယ္၍လည္း မရေတာ့ပါ။ ပါကစၥတန္၊ ဂါဇာကမ္းေျမွာင္တို႕တြင္ “နမူနာ” ခံခဲ့ရေလၿပီ။ ယေန႕ ထိုင္းတြင္လည္း ထိုအႏၱရာယ္ ႀကံဳေနရေလၿပီ။
၄။ နယ္ေျမတစ္ခုတြင္ အေျခခ်ဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွသူႏွင့္ နယ္ေျမတစ္ခုအား အုပ္စီးမိရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွသူတို႕ ကြာျခားပါသည္။ အေျခခ်လိုသူတို႕သည္ ထိုနယ္ေျမႏွင့္ တသားတည္း ျဖစ္ေစရန္၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေစရန္ အားထုတ္သည္။ အုပ္စီးရန္ႀကိဳးစားသူကမူ ထိုနယ္ေျမကို ကိုယ္လိုခ်င္ေသာ ပံုေဖၚရန္ႀကိဳးစားသည္။ မူဆလင္တို႕သည္ (မည္သည့္ေဒသ ေရာက္သည္ျဖစ္ေစ) သူ႐ို႕၏ ႏွုန္းစံကို အထိမခံ၊ သူ႐ို႕ကာခ်ာကိ္ု ေျပာင္းရန္မႀကိဳးစား။ (အမ်ားစုကို ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္) ပါးစပ္က မည္သို႔ပင္ ေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႐ို႕သည္ “အစၥလမ္ ႏိုင္ငံသား” သာ ျဖစ္သည္။
၅။ စစ္မွန္လွပါသည္ဆိုေသာ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္သည္ အယူသည္းမွဳ အစြန္းတြင္ ရပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မေရြး တစ္ဖက္စြန္းသို႕ က်သြားႏိုင္သည္။ ထိုတစ္ဖက္စြန္းသည္ “အၾကမ္းဖက္မွဳ” တစ္ဖက္စြန္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာေရးမွ အခ်ည္ေႏွာင္ခံရေသာ တစ္ဖက္စြန္းသည္ ပိုမို အႏၱရာယ္ႀကီးပါသည္။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္က အစြဲခၽြတ္၍ ရသည္။ မွားမွန္းသိလွ်င္ ျပင္၍ရသည္။ ဘာသာေရးက ျပင္၍မရ။ ဟလႅာလုပ္မွ ကုသိုလ္ရမည္ဆိုသည္က သူ႐ို႕ ႏွုန္းစံျဖစ္သည္။ တစ္ဘ၀လံုးခို၀င္နားခိုရာျဖစ္သည္။ အသိဥာဏ္ျဖင့္ “မေတာ္ပါဘူး” လုပ္၍မရ။ ဆိုလိုသည္က ဘာသာအရင္းအျမစ္သည္ နက္႐ိွဳင္းသည္။ ၿမဲၿမံသည္။ ေတာ္႐ုံႏွင့္ ခၽြတ္၍မရ။
၆။ သူ႐ို႕ဘက္မွာပင္လွ်င္ အစြန္းေရာက္သလားဟု စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ မဟုတ္။ ကိုယ့္အထဲမွ အခ်ိဳ႕ အမ်ားစုသည္ ႏိုင္ငံကို အစစ္အမွန္ကာကြယ္ေရးထက္ “အစၥလမ္ အေၾကာက္ေရာဂါ” Islamophobia ျဖစ္ေနၾကသည္က ပိုမည္ထင္သည္။ သူ႐ို႕တေတြ၏ သီးသန္႕ဆန္လြန္းမွဳေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကဲလြန္မွဳေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သာသနာျပဳ သမိုင္းအရလည္းေကာင္း၊ လက္႐ိွအၾကမ္းဖက္ ဇာတ္လမ္းမ်ားအရလည္းေကာင္း မူဆလင္မ်ားကို အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ခြဲထုတ္လိုၾကသည္။ မပတ္သက္လိုၾက။
၇။ သူ႕ဘက္မွ အစြန္းမ်ား၊ ကိုယ့္ဘက္မွ အစြန္းမ်ားသည္ ၾကာေသာအခါ အမုန္းမ်ားျဖစ္လာၾကသည္။ ငယ္စဥ္က “ေဒေ၀ါႀကီး” လာလွ်င္ ေၾကာက္ေသာ အေၾကာက္ကဲ့သို႕ “စိတ္မွန္း”ႏွင့္ ရမ္းေျပာေနရေသာ အရာမ်ားသည္ တကယ္လိုထင္လာရသည္။ ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လာလွ်င္ ျပႆနာကို မၾကည့္ပဲ “ကုလားက ျမန္မာကိုလုပ္သည္”၊ “ဗုဒၶဘာသာက မူဆလင္ဘာသာကို တိုက္ခိုက္သည္” စသျဖင့္ ေဘးထြက္ အတြဲအစပ္မ်ားကို မူရင္းတရားကိုယ္လုပ္ကာ ေျပာလာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ပြဲလန္႕ေအာင္ လုပ္သူက သတ္သတ္၊ ဖ်ာခင္းသူ သတ္သတ္။
၈။ ႐ွဳပ္ေထြးေသာ ကိစၥမ်ားကို ေယဘုယ်ျပဳေရးရသျဖင့္ အားလံုးေသာ မူဆလင္တို႕ “ထိုကဲ့သို႕” သီးသန္႕ဆန္လြန္းပံု ေပါက္သြားပါသည္။ မဟုတ္ပါ။ လူဆိုသည္မွာ တစ္ဦးခ်င္းကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ မူဆလင္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေသာ မူဆလင္ မိတ္ေဆြမ်ားစြာေတြ႕ဘူးပါသည္။ ယခုစာေရးေသာအခါ ထိုသူတို႕အားလည္း အားနာရပါသည္။ ထပ္၍ ေျပာပါမည္။ ေနရာရမည့္သူမ်ားသည္သာ ေနရာအတြက္ ေကာက္က်စ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ ကာကြယ္ရပါမည္။ ထို႕အတူ မိတ္ေဆြကိုလည္း မိတ္ေဆြမွန္းသိရပါမည္။ စိုေသာလက္လည္း မေျခာက္ေစလိုပါ။
(ဆက္ပါမည္)
No comments:
Post a Comment